بازسازی و پیشرفت در دایکندی

بازسازی و پیشرفت در دایکندی:
 

(حکایت واقعی از اوضاع باشندگان قلب افغانستان - دایکندی)

عبدالنصیر موحدی: بازسازی و پیشرفت در دایکندی

دایکندی ولایتست نو پا وتازه تاسیس. این ولایت در مارچ 2004 به حیث ولایت مستقل عرض اندام نمود که استاد سرور دانش اولین والی این ولایت بود. قبل از 2004 میلادی دایکندی بخش از ولایت ارزگان بود و دایکندی به ولسوالی خدیر کنونی اطلاق می شد.

این ولایت با داشتن در حدود 700000 هفت صد هزار نفوس، به نه (9) واحد اداری یعنی ولسوالی تقسیم شده است. خدیر، اشترلی، گیزاب، نیلی، شهرستان، میرامور، سنگ تخت، کجران و کیتی نه ولسوالی این ولایت می باشد.

اگر از سال 2004 حساب کنیم، امسال دایکندی ده ساله شده است و تغیرات زیاد از آن زمان تا بحال در این ولایت رو نما گردیده است. دولت در این ده سال توجه خاص به این ولایت داشته است. سرگ های این ولایت آباد شده، سرک نیلی الی کابل به صورت اساسی پخته گردیده، اکثر باشندگان این ولایت خصوصا مرکز این ولایت یعنی نیلی از نعمت برق 24 ساعته بر خور دار اند. شهر نیلی شهر با صفای است. داخل شهر به صورت درست قیر ریزی شده و مارکیت ها طبق پلان های شهر داری، درست گردیده است. هیچ مکتب بدون تعمیر دیده نمی شود و پیشرفت زیادی هم در امور صحی رونما گردیده است. هر ولسوالی از خود شفاخانه های دارند که با تجهیزات کافی و مدرن تجهیز گردیده است. استخدام داکتران تخصصی در این شفاخانه ها از جمله دست آورد های بزرگ وزارت صحت عامه در این ولایت می باشد.

در بخش نظامی و امنیتی که هیچ جوره ندارد. تمام نیروهای امنیتی آن آموزش های مسلکی دیده اند و با تجهیزات پیشرفته از فیبل تانگ، و انواع صلاح های سبگ و سنگین مجهز اند. مردم این ولایت بدور از دغدغه های جنگ و انتحار زندگی دارند. هیچ قدرتمند وقومندان توانانی این را ندارند تا بر مردم بتازند و هر کاری که دل شان بخواهند انجام دهند.

وجود دریاهای خروشان که از بین دره ها و کوه های سر به فلک سرچشمه می گیرند، باعث شده است تا بخش زراعت و آب و برق پیشرفت چشم گیر داشته باشد. اکنون چندین بند برق بر بالای این دریاهای خروشان ساخته شده که سهولت های زیاد را برای مردم این ولایت ایجاد نموده است. تمام زمین های که آب نداشت، از خیر سر رییس جمهور زحمت کش ما جناب کرزی و والی های مردم دوست این ولایت سیر آب شده و به گلستان مبدل گردیده است. دولت در بدل دست کشیدن مردم از کشت مواد مخدر کمک های چشم گیر به دهقانان نموده است. برای شان تخم های اصلاح شده توزیع کرد و ماشین های در اختیار شان قرار داد تا حاصل خوبی از زمین های شان بر دارند. شهر نیلی که سال های قبل از کمبود آب رنج می برد، اکنون بهترین و صحی ترین آب آشامیدنی را دارد. تمام خانه های این ولایت نظر به پالسی ریاست آب و برق این ولایت صاحب آب شده اند و دیگر نیاز ندارد تا فاصله های دور را بی پیمایند تا به آب برسند.

وجود برق فراوان تشویقی شد بر سرمایه داران تا فابریکه های در این ولایت ایجاد نمایند و زمینه یی کار برای هزاران جوان این ولایت که بیکار بودند فراهم کنند. این کار باعث شد تا دیگر جوانان این مرز و بوم برای پیدا کردن لقمه نانی به کشور های بیرونی سفر نکنند و دیگر در آب های اندونیزی و یونان غرق و در مرز های ایران و پاکستان کشته نشوند.

وزارت های معارف و تحصیلا عالی نیز همچو دیگر وزارت ها تلاش های زیاد برای اموزش و پرورش نسل نوین این ولایت نموده است. تمام مکاتب این ولایت صاحب تعمیر است و دیگر شاگردی به دلیل سردی بهار و خزان و گرمی تابستان مریض شده و تلف نمی شوند. هر شاگرد میز و چوکی جداگانه دارند و نیاز ندارند بر زمین نمناک و یا در گرمای تابستان بر ریگ های داغ بینشیند. وزارت تحصیلات عالی برای ایجاد سهولت برای نسل جوان، یک دانشگاه در مرکز این ولایت ساخته است که در چندین رشته فعالیت دارد.

خوب است یادی از جالب ترین فداکاری مقام های مردم دوست و وظیفه شناس این ولایت نمایم. و مقام های محلی در این ولایت بدون در نظر گرفتن، زبان، حزب، منطقه و غیره افراد کار کشته و با استعداد را به کار گرفته است و خبری از رشوت خوری و جیب زنی نیست!

نتیجه گری عمومی اینکه:
آنچه در بالا نوشته ام، تصور فردیست که دایکندی نرفته باشد. چنین افراد فکر می کنند که ده سال از تاسیس این ولایت گذشته است و دولت به راحتی می تواند این قدر کار نماید. اما افسوس که این همه بازسازی و نوسازی در گستره یی خیال هاست و هنوز ده درصد آن به واقعیت نه پیوسته است. لازیم نیست همه چیز را برای تان شرح دهم. آنچه را در بالا نوشته ام برعکس نماید. بدون شک آن وقت درخواهید یافت که چقدر مردم این ولایت قربانی تعصب، بی کفایتی و بی توجهی جناب کرزی و دیگر اعضای مفسد حکومتش شده است. باور کنید در دایکندی دانشگاه دولتی نیست، مردم برق ندارند، سرگ ها خراب اند، اکثر مکاتب میز و چوکی و تعمیر ندارد، شفاخانه ها بدون دوا و داکتر اند و ...

در ماه سرطان سفری داشتم به این ولایت و همه چیز را از نزدیک دیدم. چشمم به زنان می افتاد که شوهران شان در صفوف نیروهای امنیتی پیوسته و برای حفاظت از وطن در ولایت های نا امن کشور شهید شده اند؛ ولی زنان شان داشتند با حالت روزه داری گندم درو می کردند و یا علف می کندند. اگر دولت دولت است پس چرا به داد این زنان بیوه نمی رسند؟ شوهران آنان برای بقای همین حکومت شما و حفظ سرحدات کشور ما شهید شدند؛ ولی حیرانم چرا کودکان شان محروم از رفتن به مکتب اند؟

در دایکندی خیلی چیز ها درد آور بود. مثلا خبری از برق دولتی حتا در مرکز این ولایت نبود. در تمام ولایت دایکندی تنها در مقابل ولایت به یک سرک نسبتا خوب بر خورد می کنیم که طول آن یک کیلومتر بیش نیست. شنیده بودم این سرگ به طول یک کیلومتر قیر شده، اما وقت رفتم خبری از سرک قیر نبود. در خزان سال قبل این سرک جغل اندازی شده و آب قیر سرش ریخته شده است. اما این سرگ قیر نیست، بل آب قیریست که قبل از انداختن قیر روی جغل انداخته میشود. برای همین این سرک کنده و کپر شده است. البته دست آورد هایی دولت در بخش معارف و دیگر بخش ها کم و بیش محسوس است؛ اما آنقدر کم است که فکر می کنیم بودجه انکشافی این ولایت به اندازه یی یک ولسوالی دیگر ولایت ها نباشد. یکی دیگر از دست آورد های حکومت در طول عمر این ولایت کار سرک کوتل سنگرکیش است که مسیر راه کابل الی مرکز دایکندی را تا چهار ساعت کم نموده است.

با دیدن وضعیت زندگی مردم و وفا داری شان نسبت به دولت بیخود اشک ریختم و صد بار بر کرزی و اطرافیانش لعنت گفتم. حالا هم می گویم شرمت باد کرزی و دیگر مقام های متعصب و بیکاره حکومت افغانستان. از برای خدا مگر مردم این ولایت جز افغانستان نیست؟ مگر آنان بیشتر از همه در صفوف ارتش و پولیس خدمت نمی کنند؟ مگر مردم این ولایت به شما مالیه نمی دهند؟ و ... چه میشد اگر کمی توجه برای بهبود زندگی مردم ان می کردید؟

در این ولایت فساد اداری که ماشالله به اوج خود رسیده. تا پول ندهی کارت اجرا نمیشه. اگر واسطه نداشتی؛ اگر از دهنت آتش بیرون شود و ماستر باشی معلمی گیرت نمی آید. البته هستند افراد صادق و خادم ملت در میان مقام های محلی این ولایت، اما شمار شان اندک اند و ناچیز. خوب است در اینجا از تلاش های شبانه روزی آنان قدر دانی نمایم

به هر صورت هرچه بود گذشت، امید وارم بن بست های انتخاباتی از میان برداشته شود و حکومت جدید تاسیس گردد. من از حکومت آینده می خواهم توجه به وضعیت زندگی مردم این ولایت نمایند و به وعده های که در جریان کمپاین داده اند عمل کنند.

نویسنده: عبدالنصیر موحدی